opdracht 1: verwerkingsopdracht bij een jeugdboek

Opdracht 1: Exodus – Julie Bertagna

 

 

 

Korte inhoud:

Mara is een tienermeisje op het eiland Wing in het jaar 2100. Door de klimaatsverandering en het smelten van de ijskappen is de zeespiegel zodanig gestegen dat Wing nog het enige stukje land ter wereld is. Althans dat denken de bewoners van Wing. Mara ontdekt via de Weave (een restant van wat de mensen vroeger het wereldwijde web noemden) dat men vroeger in allerijl kunstmatige steden is gaan bouwen op de restanten van vroegere wolkenkrabbers. Mara kan de bewoners van Wing overtuigen om te verhuizen naar zo’n luchtstad (New Mungo). Aan New Mungo aangekomen, blijkt het echter veel moeilijker om de stad binnen te geraken…

Alternatieve verwerkingsopdracht D1:

Hoi Mara

Goedemorgen

Je bent diegene die de bevolking van Wing heeft kunnen overtuigen om het eiland te verlaten. Welk gevoel geeft je dat?

Wel, in eerste instantie een goed gevoel. Ik heb de mensen van Wing opnieuw een toekomst bezorgd. Het water rond ons eiland was niet meer houdbaar. Dat bleef maar stijgen en stijgen. Jaar na jaar moesten we toekijken hoe het water steeds meer land van ons opslorpte. Alsof het er nooit geweest was! Mensen die om de haverklap moesten verhuizen naar hoger gelegen terreinen. Maar het ergste was dat knagende gevoel van onzekerheid. Je hebt niet de kans om iets op te bouwen in je leven. Ons dorp was ooit zo mooi! Na verloop van tijd werd het een grauw lelijk dorp omdat niemand ooit nog iets repareerde. Het was juist een kwestie van tijd voordat het dan opnieuw zou stukgaan. We hebben het veel beter nu.

Heel veel mensen zijn jou dus heel dankbaar. Maar zelf heb jij er toch veel voor moeten opgeven?

Ja, inderdaad. Ik heb op het eiland Tain moeten achterlaten.

Wie is Tain?

Tain was een oudere man op het eiland. Hij was nog een van de weinige die de tijd voor de overstromingen mee heeft gemaakt. Vertellen dat die man daarover kon! Als kind was ik altijd gefascineerd door zijn verhalen. Maar hij besloot –net als alle ouderen- om op Wing te blijven. Ze zouden hun eiland niet kunnen missen zeiden ze. Bovendien was er niet genoeg plaats in de boten om iedereen van het eiland te krijgen. Ze offerden zich op voor de rest…

En je familie?

Mijn familie… (Mara krijgt het zichtbaar moeilijk) Mijn ouders zijn nooit in New Mungo geraakt. Hun schip kapseisde door de kracht van een grote golf die op hun schip inbeukte. Het gebeurde allemaal voor mijn ogen…

De rest stierf door honger en ontbering of ziekten tussen de massa vluchtelingen aan de poorten van New Mungo.

Hoe heb je dit verlies verwerkt?

Eerst was ik kwaad. Ik zat vol ongeloof. Waarom zij en niet iemand anders? Maar na verloop van tijd besefte ik dat ik mijn leven terug op de rails moest zetten. Vergeten zal ik ze nooit doen. Maar mijn verdriet om hun verlies zal er niet meer voor zorgen dat ik mijn eigen leven niet kan leiden. Diegene die er echt voor zorgden dat ik mijn verlies te boven kwam, waren de boomnestelaars. Je weet wel de bewoners van het land onder New Mungo. Ik ben hen als familie gaan beschouwen.

Wat vond je van het verhaal van de boomnestelaars over het gezicht in de steen?

Ach weet je, de boomnestelaars hebben in de tijd dat ze onder New Mungo woonden een hele rijke fantasie ontwikkelt. Iedere avond vertelden ze elkaar verhalen. Het verhaal van de legende is niet meer dan een mythe. Je kunt het vergelijken met de verhalen van godsdiensten van de oude wereld. Messiasverhalen of iets in die aard. Dat ik zo hard op het gezicht in de steen lijk is niet meer dan louter toeval. Al moet ik toegeven dat ze er zo slecht nog niet uitziet (lacht).

Wat vond je eigenlijk van New Mungo zelf?

Het maakte me bang. Ik zou nooit in zo’n stad kunnen of willen wonen. Maar ja, de mensen die daar wonen kenden niets anders of hadden geen keus. Niets was echt in de stad, al het groen in de stad was vals. En dan het eten: hoe afschuwelijk! Het werd aangevoerd met grote voorraadschapen uit planktonkwekerijen. Alles bestond uit plankton en andere organismen uit de oceaan. Ze voegden er dan kleurstoffen aan toe om het op het eten uit de oude wereld te laten lijken.

Maar wat ik nog het ergste vond was de controle. Alles wat je deed werd gecontroleerd en geregistreerd. Zonder je badge had je toegang tot bijna niets. Het was een kunstmatige stad waar leven in was. Maar geleefd werd er niet. Alle dagen dezelfde routine…

Bovendien was de ongelijkheid ook al niet veel beter dan in de oude wereld. Waar onderaan de stad veel mensen opeen gepakt zaten en mensen in slaapkombuizen sliepen, woonden Caledon en zijn maatjes bovenaan de stad in chique vertrekken.

Dan moest de opluchting des te groter zijn toe je de stad verliet?

Ja en neen. Het zou gelogen zijn als ik zeg dat ik niet blij was toen ik de stad verliet. Maar doordat niet alle schepen klaar waren, hebben we niet iedereen kunnen meenemen die mee wou, en dat deed pijn. Toen pas begreep ik de keuze van Caledon toen hij besloot New Mungo af te sluiten van de buitenwereld. Op een gegeven moment sta je voor de keuze: niemand redden of een maar een deel. Dat we niet alle mensen hebben kunnen meenemen doet nog altijd pijn…

Mara, dankjewel voor dit interview. We wensen je succes met al wat je doet.

 

Evaluatie opdracht:

Ik vind dit een goede opdracht. Voor de lezer is het een leuke opdracht om dat je jezelf in de plaats van het personage moet stellen. Je bent als het ware zowel interviewer als geïnterviewde. Je kan doelgericht vragen stellen en zo de nadruk leggen op bepaalde aspecten van het boek.

Vanuit didactisch perspectief vind ik dit ook een goede opdracht. De leerling beleeft het verhaal terug opnieuw. Bovendien kun de deze opdracht ook alleen maar maken als je het boek ook echt hebt gelezen. Anders wordt het direct te oppervlakkig of omslachtig. Leerlingen kunnen ook hun creativiteit verwerken in het interview. Naargelang het thema van het gelezen boek kan de leerling er een humoristisch, ontroerend, … interview van maken.